scena dziewietnasta.

Moja dusza płacze, szlocha, wyje. Ale z oczu nie wypływa ani jedna łza. Po raz ostatni przypatruję się pustym ścianom moich czterech kątów. Na chwilę spuszczam wzrok, kiedy spada na mnie cały ciężar i świadomość decyzji, którą podjęłam wczoraj. Ale nie ma już odwrotu. Ciągnę walizkę za sobą na korytarz, gdzie przystaję i zamykam za sobą drzwi. Opieram się czołem o twarde drewno, z całych sił zaciskając powieki.

Wrócę tu jeszcze kiedyś? Będę miała okazję? Czy wolno mi w ogóle myśleć o swojej przyszłości? Czy mam szansę na jakąkolwiek przyszłość? Teraźniejszość ma odcień szarości, przyszłość natomiast nieprzeniknionej czerni. I nie wydaje mi się, by cokolwiek mogło sprawić, by przebił się przez nią promień słońca.

Oddaję klucze dozorcy, który zapewnił mnie, że odda je w bardzo dobre ręce. Posyłam w jego stronę słaby uśmiech. To doprawdy zadziwiające, że są na tym świecie osoby, które były w stanie znieść moje humorki. Podziwiam ich za to, bo nie wiem, czy ja sama ze sobą bym wytrzymała na dłuższą metę. Wychodzę z budynku i biorę głęboki haust powietrza w płuca. Czas się pożegnać. Czas odejść tam, gdzie jeszcze jestem potrzebna. Czas się odsunąć, ustąpić miejsca młodszym, zdrowszym i zdolniejszym. Zdolniejszym? Nie, chyba jednak nie. Śmieję się, odnajdując resztki dawnej siebie. Kręcąc głową nad swoją złośliwością, kieruję się do samochodu, nie zwracając uwagi na otoczenie. Z zamyślenia wyrywam się dopiero, gdy wpadam w czyjeś szerokie ramiona. Spanikowana na myśl, że to może być Michał, gwałtownie się odsuwam, ale wzdycham z ulgą, patrząc prosto w niebezpiecznie zmrużone oczy Zmeya.

- Co ma znaczyć ta walizka? – pyta ostrożnie.

- Wyjeżdżam – oświadczyłam elokwentnie.

- To chyba oczywiste, geniuszu. Bardziej mnie ciekawi, gdzie się wybierasz oraz dlaczego nawet słówkiem nie wspomniałaś o tym  najlepszemu przyjacielowi? – irytuje się.

- To skomplikowane.

- Jakżeby inaczej. Jeśli chodzi o nas dwóch, to zawsze wszystko jest skomplikowane. A teraz odpowiedz na pytanie: dostałaś angaż?

Łatwo byłoby skłamać. Wystarczy powiedzieć „tak” i problem z głowy. A jednak patrząc w czujne oczy Igora, nie potrafię tego zrobić. Jak wspomniał jest moim przyjacielem. Jest również najlepszym aktorem z jakim miałam przyjemność pracować. Nie mogę go okłamać, darzę go zbyt dużym szacunkiem. Ale czy potrafię wyznać mu całą prawdę? Wyznanie tylko połowy z niej nie będzie kłamstwem. Spuszczam głowę, by mój wewnętrzny konflikt nie został zauważony. Zapomniał tylko z kim mam do czynienia. Igor podszedł do mnie i jednym palcem uniósł moją brodę w górę, sprawiając, że nasze spojrzenia się spotkały.

- Co się dzieje, skarbie? - w jego tęczówkach odbiło się prawdziwe zmartwienie.

- Nie dostałam angażu, jadę do siostry – na tym chciałam zakończyć, pożegnać się z nim i jak najszybciej odjechać, zostawiając za sobą niedomknięte sprawy. Ale nie potrafiłam. – A tak właściwie to uciekam. Przed teatrem, z którym nie potrafię się pożegnać. Przed tobą, z tego samego powodu. Przed miłością, bo nie potrafię jej sprostać. Przed samą sobą, bo nie wiem, z czym przyjdzie mi się mierzyć. I przed śmiercią, bo może uda mi się ją oszukać?

Potok słów wychodzi z moich ust, które, raz otwarte, nie potrafią się zamknąć. I właśnie w ten sposób wypowiedziałam na głos to, czego się obawiałam. Sprawiłam, że moje lęki stały się prawdziwe. Słów wypowiedzianych na głos nie da się cofnąć.

- Naoglądałaś się za dużo horrorów. Dlaczego uważasz, że śmierć czyha na ciebie za rogiem? – zapytał z obawą przed tym, co usłyszy. Doskonale zdawał sobie sprawę z powagi sytuacji.

- Bo rak to cholerstwo.

Igor gwałtownie zaciągnął się powietrzem. Stał przez chwilę, w ciszy analizując usłyszane słowa.

- I co teraz? – nie wiedział, jak się zachować. Co zrobić, by okazać mi wsparcie, a jednocześnie nie okazać litości nad moim losem. Nie zniosłabym litości. Nie z jego strony.

- Teraz mam czas, by spełnić swoje marzenia. Diagnozy nie zmienię, pozostaje mi się z nią pogodzić – powiedziałam spokojnie i uśmiechnęłam się do niego.

Podszedł i wziął mnie w swoje ramiona. Miło było w końcu wesprzeć się na kimś. Położyłam głowę na jego piersi i przez chwilę zapomniałam o wszystkim.

- Masz zamiar ryczeć? – zapytał wesoło. – Bo wiesz, to jest nowa koszula…

- Spadaj – zaśmiałam się i pacnęłam go w ramię.

- Będę za tobą tęsknić. Z kim teraz będę wyśmiewał się z ludzi? Odchodzi moja lepsza połówka.

- Przestań się mazać, Zmey! Węże nie ryczą! – szturchnęłam go łokciem, a potem raz jeszcze przytuliłam. – Też będę tęsknić.

Rzuciłam walizkę na tylne siedzenia, a sama usiadłam na miejscu kierowcy. Posłałam Igorowi ostatni uśmiech i ruszyłam w drogę pełną niewiadomych.

><><><><><><><><><

Ba dum tssss.

Kto się spodziewał wyprowadzki, łapa w górę! 

Ja wiem, że Anka źle robi, nie mówiąc Michałowi prawdy. Próbowałam z nią negocjować, ale się cholera nie dała. Stwierdziła, że nie powie ni słowa! I w efekcie wkurzyła się też na mnie i postanowiła wyjechać.

Ten rozdział ma taki specyficzny charakter. Przynajmniej dla mnie, nie wiem, czy wy też to wyczuwacie. Z jednej strony jest cholernie smutny, a z drugiej dziwnie optymistyczny? Sama tego nie rozumiem. 

CZYTASZ? KOMENTUJ. BÓG CI TO W DZIECIACH WYNAGRODZI! ;D