scena szesnasta.

Nie wiem, co przeraża mnie bardziej. To, że Michał poznał moją siostrę, czy to, że ona się dowiedziała, że w moim życiu jest jakiś mężczyzna. Ada to diabeł wcielony i jeśli tylko znajdzie na mnie haka, umiejętnie go wykorzysta. Oczywiście ja jej się odpłacam tak samo, ale jak to czasem zabawnie w życiu bywa, nie udaje mi się to zbyt często. Zagroziłam jej, że jeśli piśnie komuś choć słówko, to ją znajdę i będę wkurwiać samą moją obecnością. Stwierdziła, że jestem milutka, po czym Iga ją wezwała do siebie. Resztę rozmowy zachowywałyśmy się jak przykładne siostry, bo nie potrzeba nam kolejnej pyskatej w rodzinie.

Teraz śmieję się z naszej głupoty. Właściwie to nie mam nic innego do roboty. Bo co można robić, czekając godzinami na wizytę u lekarza? Tylko rozpamiętywać i wspominać. Już wiem, dlaczego ludzie tak bardzo nie lubią chodzić do lekarza. Rozumiem ich ból. Na mojej czarnej liście znajduje się już połowa personelu tej głupiej przychodni i jak dobrze pójdzie, to za chwilę dołączą kolejne osoby.

- Pani Ania? – pyta mnie jakiś łysy gościu w zbyt luźnym kitlu.

- Tak – odpowiadam siląc się na uprzejmość.

Tego gościa na liście nie mam. Jeszcze.

- W takim razie zapraszam do gabinetu.

Wprowadził mnie do niezbyt dużego i, jak na mój gust, zdecydowanie nieprzytulnego gabinetu. To miejsce bardziej kojarzy się z jakąś sceną z horroru, a nie ze spokojem i optymistyczną wizją świata. Siadam na krześle naprzeciw doktorka i unoszę prawą brew, co wyraźnie zbija go z tropu. Potem zaczyna bełkotać coś tym swoim lekarskim żargonem, z którego oczywiście nic nie rozumiem.

- Może pan mi to przetłumaczyć na polski? – pytam dość niemiło, ale czego innego się po mnie spodziewaliście?

- Jest pani chora – mówi grobowym głosem.

- Domyśliłam się. Wie pan, krwotoki z nosa i częste utraty przytomności nie biorą się znikąd. A jakby dodać do tego jeszcze ciągłe zmęczenie, spadek wagi, parszywy nastrój, a nie to ostatnie odpada. Cecha wrodzona – ironizuję.

- Poważnie chora. To nie jakaś grypa, czy zwykłe przeziębienie.

- A więc co mi dolega? – pytam bez cienia ciekawości w głosie.

Jak za chwile mi ten doktorek strzeli jakimś Parkinsonem, czy innym udupstwem, to przysięgam, że wyleje na niego tą ciecz, którą tutaj nazywają kawą.

- Ma pani raka płuc. – No to dowalił.

Naprawdę spodziewałam się czegoś więcej. Czy ja jestem z zawodu lekarzem? Nic mi to nie mówi. Rak – okej, to wiadomo, że pewnie chemia i te sprawy, ale jakie objawy ma ta cholerna odmiana tego cholernego cholerstwa!

- Komórki rakowe zaczną atakować strukturę pani płuc, w skutek czego nie będzie mogła pani samodzielnie oddychać. Na razie nie ma żadnych przerzutów. Tym lepiej dla nas. Są większe szanse na całkowite wyleczenie.

- Niech mi pan nic nie mówi o całkowitym wyleczeniu! Jak wiele razy powtarzał to pan osobom, które już wąchają żonkile od spodu? – daję upust swoim emocjom.

Facet stara się mnie uspokoić, ale nie odnosi skutku. Spuszcza więc głowę i informuje mnie, co przyniesie choroba i jak można ją leczyć. Po kilkudziesięciu minutach wychodzę z gabinetu i z całego budynku. Wychodzę na zewnątrz, gdzie łapię duży haust powietrza, jakby to miało w czymkolwiek pomóc. Chwilę później odrobinę spokojniejsza kieruję się do mieszkania. Ale boję się. Po raz pierwszy od dłuższego czasu boję się, co będzie, kiedy już zamknę się w swoim azylu. Wcześniej nie miałam tego problemu, byłam sama.

A teraz jest Michał.

I nie może się o niczym dowiedzieć.

><><><><><><><><><><

Za błędy przepraszam, jeśli takowe się pojawią. Niby sprawdzałam, ale jakoś nie mam do tego siły. Bo tak szczerze, to ten blog ma już półtora roku. I moje podekscytowanie nim zniknęło (głownie wtedy, gdy zrobiłam sobie ośmiomiesięczną przerwę). Kończę go, bo nie lubię zostawiać niezamkniętych spraw, ale szczerze mówiąc, mam teraz w głowie coś innego. I to na tym się skupiam (choć obecnie znowu mam zastój. KILL ME, PLEASE.).

Smęcę strasznie, wybaczcie. Ale taki mamy klimat. 

Tak właściwie, to to, że Anka miała/ma problemy ze znalezieniem nowej pracy może zależeć tylko od niej, wiecie? Bo może ona sama, podświadomie, nie chce się w nic angażować? Nie teraz, kiedy jej własne życie bardziej przypomina spektakl niż normalność. 

Dziękuję za komentarze i proszę o więcej, bo jestem nienasyconym potworem. ;)