scena pietnasta.

Czasem człowiek ma taką chwilę w życiu, podczas której liczy się dla niego tylko i wyłącznie odpoczynek. Moja zostaje właśnie przerwana w dość okrutny sposób przez nieznośny dźwięk telefonu. Ale nie odbieram. Ktoś, kto przerywa moją chwilę lenistwa nie zasługuje na to, by odbierać jego telefony. Dlatego zostaję w tej samej pozycji i wgapiam się pustym wzrokiem w ścianę. Uporczywa melodyjka ustaje, a mnie znów otacza błogosławiona cisza. Do czasu, gdy słyszę szczęk przekręcanego klucza w zamku. Tylko jednak osoba ma wstęp do tego mieszkania, więc nie zamierzam się ruszać z miejsca. Słyszę, jak rzuca kluczyki od samochodu i portfel na szafkę w kuchni, a potem zmierza w kierunku sofy, na której leżę. Nie patrząc na niego wiem, że doskonale rozumie mój stan.

- Znowu nic? – pyta po chwili milczenia.

- W tym kraju nie ma pracy dla ludzi z moim wykształceniem – przytaczam cytat, który idealnie pasuje do mojej sytuacji.

Od tygodnia staram się załapać do kolejnego spektaklu. Chodzę na każdy możliwy casting. A mimo to nie ma żadnego odzewu. Nie wiem, co to oznacza. Nigdy nie miałam problemu ze znalezieniem nowej sztuki, w której mogłabym grać. Reżyserzy zawsze zauważali mój talent i pragnęli, bym odgrywała zazwyczaj główne role. Dlatego od kilku dni prześladuje mnie depresyjny humor. A Michał stara się mnie podnieść na duchu, co wychodzi mu zaskakująco dobrze, gdy się postara.

- Nie załamuj się, złośnico. Zobaczysz, jeszcze będą za tobą biegać i błagać, byś u nich grała – mówi, całując mnie w czoło.

Uśmiecham się. Ten mężczyzna wszedł z buciorami do mojego azylu, gdzie wcześniej nikt nie miał wstępu i o dziwo, nie mam ochoty go za to zabić. Nie mam pojęcia, czy to, co do niego czuję, można nazwać miłością, ale nie mam wątpliwości, że jeżeli ktokolwiek miałby stać u mego boku, to jest to właśnie Michał. Mój prywatny pocieszyciel. Siatkarz. I bożyszcze nastolatek. To ostatnie szczególnie mnie rozbraja. Uwielbiam patrzeć na jego minę, gdy z nienacka atakują go krzyczące dziewczyny. Potrafię się z niego nabijać godzinami, a on mi odpłaca pięknym za nadobne. Zachowujemy się jak dwa koguty, skaczące sobie do dziobów, ale to chyba jest nasz własny, prywatny sposób na rozmowę.

- Porywam na chwilę twojego laptopa. Zaproszenia na facebooku same się nie usuną – śmieje się.

- Przecież ty nie masz facebooka, Misiaczku. – Ostatnie słowo akcentuję ze zdwojoną siłą, wiedząc, jak bardzo nie lubi, gdy ktoś do niego tak mówi.

- Ale zawsze mogę to zmienić, Koteczku – zauważa i znika w kuchni.

Leżę dalej. I rozpamiętuję nasze rozmowy. Przez te półtora tygodnia trochę się ich nazbierało, a każda jest jeszcze głupsza od drugiej. Zanurzam się na chwilę we wspomnieniach i próbuję jeszcze raz dojść do tego, jak Michał skruszył wszystkie moje mury. Jak w ogóle udało mu się do mnie zbliżyć, skoro wszyscy przed nim nadziewali się na wyjątkowo ostry drut kolczasty. Co on ma takiego w sobie, że go dopuściłam do siebie?

- Anka! – chwilę zastanowienia przerywa wołanie Michała. – Pozwolisz?

- Już idę – odpowiadam, zwlekając się powoli z sofy. – Co się dzieje? – pytam, ale kiedy mój wzrok kieruje się na ekran komputera, już nie potrzebuję odpowiedzi.

- Nie przeszkadzam? – odzywa się z uśmiechem na ustach Ada.

________   ________   _________

Chyba lubię siać zamęt, a wasze skrajne opinie o Michale są miodem na moje przesiąknięte złem serduszko. Dlaczego właśnie Michał? Dlaczego pozwoliła mu na takie zachowanie? 

Bo oni są tacy sami. W nosie mają opinie innych. Może udają, a może już tacy są. Ale potworami bez serca nazwać ich nie można. ;)

Następna scena o 100 słów dłuższa! Cieszcie się razem ze mną! XD