scena siedemnasta.

Przez siedem tygodni udawało mi się nie wzbudzić podejrzeń Michała. Przez te siedem tygodni chodziłam na badania i inne spotkania, które według mnie są zwyczajnym marnotrawieniem czasu, a do których zostałam zmuszona. Chociaż mogłam powiedzieć doktorkowi, że może sobie wsadzić w dupę swoje badania. Tylko że do czego by to prowadziło? On przestałby się interesować moim przypadkiem, a ja byłabym i tak coraz bardziej chora. W dodatku Michał by się o wszystkim dowiedział i zapewne by mi zrobił piekło, bo mu o niczym nie powiedziałam. A wierzcie lub nie, nie chcę tego.

Tak więc siedziałam cicho i posłusznie chodziłam na ‘schadzki’ z doktorkiem, a Michał żył w błogiej nieświadomości. Jak to mówią: im mniej wie, tym lepiej śpi. I ja to stwierdzenie popieram całym sercem. Niestety Misiek nie jest taki głupi. Zauważał, że wiecznie gdzieś znikam. Zaczęły się pytania. Dochodzenie. Wyrzuty i kłótnie. Żeby sobie zapewnić alibi powiedziałam mu, że dostałam propozycję zagrania w świetnym spektaklu i że ciągle latam na próby i inne spotkania z reżyserem. Ponadto wepchnęłam mu, że ten reżyser to wielka szycha i to zaszczyt u niego grać, że muszę go szanować i nie denerwować, bo inaczej mnie wypieprzy na zbity pysk. A on w to uwierzył. I ucieszył się. A ja się nie cieszyłam. Ja musiałam założyć maskę radości, by ukryć ból duszy, który mnie dopadł. Teraz już wiem, jak go zagrać. Nie będę miała z tym problemu. Przypomnę sobie tę chwilę i uwolnię wszelkie stłumione teraz emocje. Zaboli wszystkich, zapewniam.

Tak więc Michał na jakiś czas dał mi spokój.  Ale to nie trwało długo. Zaczęliśmy się od siebie odsuwać i był między nami dystans. Nie pozwalałam mu na nic więcej niż krótki pocałunek. Nie mogłam. Nie potrafiłam się do niego zbliżyć ze świadomością, że potem zostanie sam. Bo ja wcale nie łudzę się, że uda mi się wyzdrowieć. Rak to takie samo cholerstwo jak ja. Dziwne porównanie, ale prawdziwe. Jak się wkurzę to nie odpuszczę. A czuję, że mój ‘przyjaciel’ jest cholernie wkurwiony i zawzięty.

Po kolejnych tygodniach, w czasie których udawało mi się spławiać Michała, chłopak się wkurwił. I to straszliwie. I właśnie wtedy zdałam sobie sprawę ze swojego obecnego stanu. Gdybym była sobą sprzed kilku miesięcy, sprzed diagnozy doktorka, nie pozwoliłabym chłopakowi na mnie wrzeszczeć i nie ważne czy miałby ku temu powód, czy nie. Wypieprzyłabym go za drzwi i nie wpuszczała do środka przez miesiąc. A teraz nie miałam ochoty się kłócić. Po prostu udawałam obojętną, bo tylko tak mogłam przed nim ukryć ból. A co było dalej, to chyba nie muszę mówić.

Trzask drzwi to jedyne, co mi po nim pozostało.

><><><><><><><><><><><><

Możecie mnie ukrzyżować za to, że jest krótki, ale zapewniam, że do samego końcu już się taki nie pojawi. Będą dłuższe. ;))

Jak ktoś słusznie zauważył, nie skupiam się na wielu postaciach. Przybliżam wam sylwetki tylko tych najważniejszych, które odgrywają ważne role w Spektaklu. Nie wszystkim może się to podobać, ale zaznaczam, że to nie jest opowiadanie obyczajowe, gdzie opisywałabym każdy dzień bohaterów i dosłownie każdy ich krok. To jest nieco inna historia. Krótka. Taka miała być od początku i taka pozostanie. ;)

Do następnego! ;)