scena trzynasta.

Nie dane mi jest wziąć swoich rzeczy z garderoby. Nawet nie otworzyłam jeszcze drzwi, kiedy czuję na ramieniu czyjś dotyk. Wspomniałam już, że nie lubię, gdy dotyka mnie ktoś, kto nie ma do tego absolutnie żadnego prawa? Cenię swoją przestrzeń osobistą, dlatego odwracam się i mierzę ostrym wzrokiem siatkarza. Jego ironiczny uśmieszek nie robi na mnie żadnego wrażenia, nie nęci mnie, by dotknąć jego brzucha i poczuć mięśnie, a patrząc w jego błękitne, jak toń morska, błyszczące oczy… Cholera. Czym prędzej odwracam się od niego, by nie mógł zauważyć żadnej zmiany na mojej twarzy. Nie widzę więc uśmieszku zadowolenia, który pojawia się na jego twarzy chwilę później.

Wchodzę do pomieszczenia i szybkim ruchem zbieram wszystkie swoje rzeczy, a potem odwracam się w kierunku.. zamkniętych drzwi. Na mojej drodze stoi siatkarz – nie wiem nawet jak ma na imię – a ja zastanawiam się nad swoim położeniem. Mogę go zbyć jakimś tekstem. Mogę go sprowokować, a potem przyłożyć mu w czułe miejsce. Mogę też grać. Ale nie wybieram żadnej z tych opcji, bo moje myślenie się wyłącza, gdy czuję jego wargi na moich.

Pocałunek na pewno nie jest delikatny i wcale nie chodzi mi o to, że jego przydługi zarost kłuje mnie w policzki. Odsuwam się od niego, choć muszę przyznać, że nie mam na to ochoty. Najchętniej zaciągnęłabym go w jakieś ustronne miejsce, po czym wyzbyła się wszelkich zahamowań. Ale jedyne co robię, to uśmiecham się dokładnie tak samo jak on, czyli ironicznie i zostawiam go zdezorientowanego na samym środku garderoby. Czuję jego palący wzrok, błądzący gdzieś w okolicy moich pleców i odrobinę poniżej nich. Zamykam za sobą drzwi, a potem szybko wchodzę w korytarz zamknięty dla nieuprawnionych i skrótem wychodzę przed budynek. A wszystko to, by mnie nie znalazł i nie szedł za mną. Nikt nie ma prawa przejść progu mojego mieszkania. To moja świątynia, miejsce kultu. Nie wejdzie do niej nikt obcy. Nawet ksiądz z kolędą.

Wieczór spędzam wyjątkowo. Tylko w dzień premiery pozwalam sobie na całkowite rozluźnienie. Gdy wybija godzina 22, ubieram letni płaszczyk, czarne szpilki i wychodzę na miasto. Lubię poczuć tę magię, która otacza każdego człowieka. Na co dzień jej nikt nie dostrzega, ale są takie wyjątkowe momenty, jak ten dzisiaj, kiedy jest ona prawie namacalna. Aż chciałoby się stanąć w miejscu, w którym nic nie zasłania blasku gwiazd na bezchmurnym niebie, wyciągnąć ręce do góry i spróbować poczuć noc. Dzisiaj jest niby tak samo, a jednak inaczej. Idąc opustoszałymi uliczkami Żor, natrafiam na gitarzystę siedzącego na murku i grającego miłosną balladę. Otacza go grupka ludzi, którzy tak jak ja zatapiają się w melodii i utożsamiają z nią. Na chwilę zamykam oczy. Przypominam sobie dzisiejszy pocałunek i czuję delikatne mrowienie na ustach. Uśmiecham się sama do siebie i otwieram oczy. Mój wzrok zatrzymuje się na znajomej sylwetce. Poznaję go. Wygląda na to, że w dzisiejszą noc nawet myśli mają niezwykłą moc. Patrzę na niego jeszcze chwilę, a potem znikam w ciemnych uliczkach, by jego wzrok mnie nie dosiągł. 

><><><><><><><><

Znowu krótki, ale tym razem bez dialogów. Same opisy. Nie ukrywam, że w dalszych rozdziałach będzie i dużo. ;)

Anka jak widać ma serce. Nie pokazuje się nikomu od tej strony na co dzień. Może po prostu ma wstręt do ludzi? Woli otaczać się murem w ich obecności. 

Co myślicie o zachowaniu siatkarzyka? (W notce pod poprzednią sceną podałam jego imię. Jest ono również w zakładce z bohaterami, więc nie będę go ukrywać.) Zbyt pewny siebie? Odpowiedni dla Anki? Chcę znać waszą opinię! ;)