scena jedenasta.

Spektakl ma rozpocząć się już za chwile, a na samą myśl o tym, moje serce przyśpiesza. Nie jestem stremowana. Nie boję się występów. Wręcz przeciwnie teatr to całe moje życie, a kiedy wychodzę na scenę, czuję, że żyję. I to jest cholernie przyjemne uczucie, bo na scenie nie liczy się dosłownie nic. Cokolwiek zaprzątałoby moją głowę przed wyjściem na scenę – znika. Tak po prostu. I to właśnie jest w tym wszystkim najlepsze.

- Spoglądanie co chwila na tę masę ludzi nie pomoże ci się odstresować – mówię tonem mędrca do dziewczyny wyglądającej za kurtynę, patrząc na nią z wysoko uniesioną lewą brwią.

- Nie twój zasrany interes – odpowiada zimno, mierząc mnie wzrokiem.

Ja rozumiem, że ciężko mnie lubić, że jak tylko otwieram buzię, to pluję jadem na wszystkie strony, ale akurat w tej chwili nie mam zamiaru się z nikogo nabijać. Tym bardziej, że jak coś pójdzie nie tak, to wszystko zrzucą na mnie. Nie żebym się tym przejmowała.

- Ochłoń, dziewczyno. Odetchnij głęboko i policz do dziesięciu. I przestań zaglądać na publiczność! Przecież jak już wyjdziesz na scenę, to oni cię nie zjedzą! Poza tym powiedzmy sobie szczerze, że gdybyś grać nie umiała, to byś teraz tutaj nie stała. Więc ogarnij swoją osobę i do cholery uwierz w siebie! – wyrzucam z pewnością, po czym odwracam się napięcie zostawiam dziewczynę samą.

Ciężko mi uwierzyć w to, że właśnie przed chwilą byłam miła. No dobra miła nie byłam, ale za to miałam dobre intencje i zamiast się z dziewczyny nabijać, to jej chciałam pomóc? Boże, co się ze mną dzieje? Muszę trochę ochłonąć, bo inaczej nici z mojej cudownej premiery, na którą tyle czekałam. Swoją drogą, nie wiedziałam, że umiem być prawie miła. Zupełna nowość. Chyba to dodam do mojego CV. Będzie się ładnie komponować z ‘sarkazm to moje królestwo, a ironia ulubiony nałóg’.

Wchodzę do swojej garderoby, gdzie zastaję rozwalonego na krześle Igora. Tak swoją drogą, to kto pozwolił mu tu wchodzić?! Są granice, których nawet przyjaciel przekroczyć nie może i na pewno jest nią wejście do mojej garderoby! Oj masz przesrane, stary. Rzucam mu zabójcze spojrzenie, ale on jak to on, nic sobie z tego nie robi.

- Nie przypominam sobie, bym cię tu zapraszała – mówię nad wyraz spokojnym głosem.

- A ja nie przypominam sobie, byś mi kiedykolwiek zakazała tu przychodzić. Pamiętaj słonko, każdy medal ma dwie strony – uśmiecha się do mnie.

Ignoruję go i siadam naprzeciwko wielkiego lustra. Wbrew wszystkiemu nie było ono dookoła ozdobione malutkimi lampkami tak, jak to zawsze jest robione w tych wszystkich amerykańskich filmach. W ogóle realia teatru są zdecydowanie różne od tych ukazanych w filmach. Ale kogo to dziwi? Jako że niedługo będę musiała wyjść na scenę i odegrać swoją rolę, to warto by się było upodobnić nieco do bohaterki, nie? Dlatego też robię to, na co w normalnym życiu nie mam czasu – makijaż. Igor wpatruje się, jak staram się narysować dwie proste linie na górnych powiekach, co z resztą mi nie wychodzi.

- Może przyniosę ci linijkę? – kpi, gdy po raz kolejny muszę poprawiać swoje wątpliwe arcydzieło.

- Jeśli dzięki temu już tu nie wrócisz, to tak – odpowiadam, odkładając eyeliner, kiedy już opanowałam sztukę robienia kresek.

- Dlaczego miałaś zamknięte usta? Chyba po raz pierwszy widzę kobietę, która malując się, nie robi przeglądu swojego uzębienia! – woła rozradowany, ale kompletnie nie wiem, czym.

- Widocznie stać mnie na wizytę u dentysty – mówię bez odrobiny zainteresowania, kończąc nakładać makijaż.

- To faktycznie wiele wyjaśnia. Skończyłaś? Bo jakby nie patrzeć, jesteśmy już trochę spóźnieni.

- Przejmujesz się tym? – pytam zdziwiona.

- Oczywiście, że nie– odpowiada, wychodząc na korytarz i zostawiając otwarte drzwi.

- A ty co tam robiłeś?! – słyszę wrzask dziewczyny z obsady, która mnie wyjątkowo nie lubi. Choć może tylko mi zazdrości?

- Kochanie, pomożesz mi zapiąć sukienkę? – wołam, wychodząc na korytarz i udając, że nie mam zielonego pojęcia, że ktoś jeszcze tu stoi.

- Oczywiście, skarbie.

Igor odwraca się w moją stronę i dopina zamek, który przed chwilą specjalnie odpięłam. Przy okazji zauważam śmiech w jego oczach i sama mama ochotę parsknąć. Nasza ‘koleżanka’ odwróciła się na pięcie, zarzucając włosy do tyłu i gniewnie ruszyła przed siebie. Co ta zazdrość robi z człowiekiem. 

><><><><><><><><

Jakieś nowe wrażenia? ;D

Jak Ruda bardzo celnie zauważyła w swoim komentarzu pod ostatnią sceną, ja się nieźle bawię, pisząc Spektakl. Może dlatego, że Anka jest dla mnie takim niedoścignionym marzeniem? W prawdziwym życiu jestem jej zupełnym przeciwieństwem, a chciałabym, tak jak ona, stąpać twardo po ziemi i nie bać się wyrażać siebie. Ale nie ukrywam, że jadem plułabym tylko w wyjątkowych sytuacjach! ;D

I jeszcze jedno. Jeśli jest ktoś, kto czyta i chciałby dostawać informację o rozdziałach, proszę o informację w komentarzu!  ;)