scena dziesiata.

Kasy były oblegane przez ludzi, choć do premiery pozostało kilkanaście godzin. Nie spodziewałam się takiego zainteresowanie, ale cieszy mnie to. Im więcej ludzi, tym bardziej się staram, a skoro i tak moja gra aktorska jest zajebista, to przy wielkiej publiczności gram po prostu zjawiskowo. Wszystko jest płynne i dopracowane. Nie ma żadnego błędu, żadnego niedopracowanego ruchu. Wszystko piękne i idealne. Aż chciałoby się rzygać z tej cudowności, ale to popsułoby całe misternie przygotowane przedstawienie. I szefunia trafiłby szlak. I znów przyszedłby z tym do mnie. I możliwe, że znów otworzyłabym mu w samym szlafroku. Ale przysięgam, że jeśli jego wzrok ześlizgnąłby się choć na chwilkę z mojej twarzy, to w następnej sekundzie oglądałby projekcję kolorowych kwiatuszków w swojej główce. 

Wyobrażenie Adama z mało inteligentnym wyrazem twarzy mnie rozbawia na tyle, że zaczynam się śmiać w głos, zwracając tym uwagę „przyjaciół” „aktorów”. Patrzą na mnie jak na kosmitkę, bo się nie denerwuję, czego o nich nie można powiedzieć. Ale im się nie dziwię. Przecież gdybym ja grała tak fatalnie, też bym się denerwowała. Na szczęście moje, a ich nieszczęście, ja nie znam pojęcia trema, co wyrażam promiennym uśmiechem, którym obdarzam wszystkich w koło obecnych. Niech sobie nie myślą, że ich zdanie mnie choć trochę obchodzi. Tak jestem wredna i dobrze mi z tym.

Wszyscy zaczynają się denerwować jeszcze bardziej, kiedy okazuje się, że Zmey nie dotarł na czas. Mija dziesięć minut od wyznaczonej godziny zbiórki, a jego nie ma. Wszyscy aktorzy chodzą w kółko i już ustalają co zrobią, jeśli chłopak się nie pojawi. Adam lata po całym teatrze, jakby miał co najmniej nasrane w gaciach i każdemu mówi co, jak i kiedy ma zrobić. Uwierzcie, że w tym momencie każdy pracownik teatru patrzy na niego z chęcią mordu w oczach. Nie dziwię im się. Tylko raz reżyser pokazuje się w naszej charakteryzatorni, obwieszczając nam, że jeśli jego główny bohater męski się nie zjawi, to całe przedsięwzięcie szlag trafi, czym jeszcze bardziej stresuje resztę aktorów. A co ja na to? Ja sobie siedzę na swoim miejscu z nogą założoną na nogę i kiwam się do taktu nuconej przez siebie muzyki. Patrzę na ten cały bałagan, który mam miejsce przed moimi oczami i nie mogę uwierzyć, że mam grać z tymi cymbałami w jednej sztuce. Dobrze, że większość scen dzielę ze Zmey’ em, bo inaczej byłoby kiepsko.

Kolejne pięć minut później pojawia się główny męski bohater Adama z wielkim uśmiechem na twarzy, który zdaje się mówić: Ha! I co, nie spodziewaliście się mnie tak wcześnie! Śmieję się w głos, widząc zdezorientowane miny aktorów. Spodziewali się czegoś w stylu: Przepraszam! Zaspałem! To się więcej nie powtórzy!, a tymczasem się przeliczyli. Igor nie ma w zwyczaju przepraszać. Powinni to już wiedzieć. Tak samo, jak powinni zauważyć, że spóźnia się na każdą premierę. Dlaczego? Kiedyś powiedział mi, że to jego stały rytuał, bo widok wkurwionych min reszty zespołu, działa na niego jak wielka publiczność na mnie. Czasem mam wrażenie, że oboje urwaliśmy się z kosmosu. Ale to tylko czasami.

- Ktoś się za mną stęsknił? – rzuca wesołym tonem Igor.

- Oni raczej nie. – Wskazuję gestem na zestresowanych aktorów. – Już planowali, kto zagra twoją rolę. Radzę ci uważać – mówię z uśmiechem.

- Czuję się dotknięty – pociąga nosem, a uśmiech znika mu z twarzy. – A nie. To tylko katar.

Śmieję się z min „kolegów z pracy”. Nie mam żadnych wątpliwości, że w tym momencie mają ochotę wrzucić mnie i Zmey’ a do jakiegoś głębokiego jeziora, uprzednio przywiązując nam do stóp stukilowe ciężarki. Ale my się nie damy! Co to, to nie! Nie dostaniecie mojej roli, wredne hieny! 

><><><><><><

Dobra wiadomość jest taka, że następny będzie odrobinę dłuższy. Zła jest taka, że ta odrobina, to naprawdę odrobina. ;D

Macie różne opinie na temat Anki i bardzo mi się to podoba! Lubię wzbudzać chaos. Dobrze, że dostrzegacie tę 'rodzinną stronę' bohaterki. Każdy człowiek ma swoje demony, z którymi musi sobie w taki czy inny sposób poradzić. Czy to grzech, że Anka radzi sobie akurat w taki? 

Zostawiam was z tym pytaniem. Do następnego! ;*