scena osma.

W dużo lepszym nastroju wchodzę do kuchni i stawiam wodę na herbatę. Zapowiada się jutro bardzo udany wieczór, co przyjmuje z radością. W końcu będę mogła poznać nowych ludzi i zrazić ich do siebie swoim zachowaniem. Wiem, że dla wielu wydaje się to dziwne, ale ja z tego czerpię rozrywkę. Nie jestem typem człowieka, który na każdym kroku musi być otoczony ludźmi. Wolę raczej spędzić czas w samotności i zająć się sobą, niż imprezować w każdym klubie z coraz to nowszymi kochasiami. Zbyt dużo miałam do czynienia z przypadkami nieplanowanej ciąży, do której doszło właśnie w takiej sytuacji. Zraziłam się do klubów i do szalejącej w nich młodzieży, co nie znaczy, że już tam wcale nie zaglądam. Czasami potrzebuję troszkę adrenaliny i szaleństwa, a głośna muzyka i dzikie ruchy mi to zapewniają. Może i różnię się znacząco od reszty społeczeństwa, a już na pewno od swoich rówieśników, ale taka jestem i nic tego nie zmieni, bo mnie się to podoba. Podoba mi się bycie panią samej siebie. Mam swoje zasady, których nie złamię.

Zalewam torebkę z cytrynową herbatą wrzącą wodą i stawiam kubek na blacie stołu. Kieruję się do swojej sypialni i porywam laptopa leżącego na szafce nocnej. Wracam do kuchni i kładę na stole komputer, po czym go uruchamiam. W miedzy czasie biorę czyste ubrania i zakładam na siebie, bo nie chcę świecić swoją golizną na prawo i lewo. A nuż znalazłby się jakiś obleśny oprych, który zaglądałby z lornetką przy oczach w moje okna. Ale ze mną nie takie numery. Siadam na krześle i przesuwam pacami po klawiaturze, loguję się na Skype. Przy imieniu Ady świeci się zielona kontrolka, więc nawiązuję z nią połączenie. Chwilę później patrzę na twarz mojej młodszej siostry, która uśmiecha się szeroko, ale nie daję się na to nabrać. Wiem, że jest jej ciężko i nie oszuka mnie. Umiem przejrzeć każdą jej maskę, w końcu nie na darmo jestem aktorką. Maski to moja specjalność. Posyłam siostrze ostre spojrzenie, pod którego wpływem jej uśmiech znika. Wpatrujemy się w siebie, nic nie mówiąc. Mam ochotę trzasnąć ekranem laptopa, ale wydaje mi się to kiepskim pomysłem. Nagana w moim spojrzeniu stopniowo maleje, aż w końcu znika całkowicie. Nie chcę, żeby Ada miała mnie za wiedźmę, która na każdym kroku będzie ją kontrolować i ganić za każdy błąd. Wzdycham głęboko i patrzę na nią z wyraźną troską.

- Jak się trzymasz? – pytam zatroskana.

- Jest okej. – mówi stałą, wyuczoną formułkę, ale opuszcza wzrok na swoje dłonie. Nie musi więcej mówić. Wiem, że nic nie jest w porządku. Nawet najlepszy korektor nie zamaskuje głębokich cieni po oczami po nieprzespanych i przepłakanych nocach. Zmęczenie widać w każdej nowej zmarszczce na jej młodej twarzy.

- Ada. – delikatnie ją upominam.

- Co mam Ci powiedzieć? Że już sobie nie daję rady? Że Cyprian ma mnie w głębokim poważaniu i wymigał się od odpowiedzialności, jak małe dziecko, które ucieka przed konsekwencjami swojego czynu? Że każdej nocy wypłakuję sobie oczy, jakby moje łzy mogły coś zmienić? Przecież to widać.

- Skopać mu dupę? – pytam poważnie. Ada uśmiecha się kącikiem ust.

- Nie trzeba. Sama to zrobię przy najbliższej okazji.

Kilkanaście minut później dochodzi do mnie kwilenie małego dziecka. Ada uśmiecha się delikatnie i patrzy na mnie nieco radośniejszymi oczami.

- Chcesz ją zobaczyć?

- Tak. – odpowiadam i zaczynam się uśmiechać.

Pierwszy raz będę miała okazję zobaczyć moją małą siostrzenicę. Wiem, że jestem okropną ciocią dla małej, ale to nie do końca moja wina. Ada postanowiła sama zmierzyć się z życiem i wyjechała z rodzinnej miejscowości tak, jak ja przed laty. Odcięła się od wiecznych pretensji ojca i wiecznych kłótni z matką. Poszła moim śladem i tak jak ja nie chciała przyjąć do swojego nowego życia nikogo. Rozmowy przez Internet bądź telefon nie zastąpią spotkania twarzą w twarz, ale obie nie jesteśmy chyba na to gotowe. Zbyt dużo bólu. Zbyt dużo wspomnień. Zbyt dużo przeszłości. Na ekranie pojawiła się ponownie moja siostra, ale tym razem trzymała swoją córkę, owiniętą w różowy kocyk. Twarz dziewczynki była okrągła, a włoski na czubku były czarne jak węgiel. Oczy miała tego samego koloru co ja, czyli lśniąco zielone. Uśmiechnęłam się na jej widok. Kto by się spodziewał, że ta kruszyna poruszy moje serce? Na pewno nie ja, ale tak się stało. Spojrzałam na Adę z uśmiechem.

- Śliczna. Jak ma na imię?

- Przedstawiam Ci moją śliczną córeczkę, Ingę.

W tym momencie w moich oczach pojawiły się łzy. Nie mogę udawać twardej, gdy widzę moją siostrę z uśmiechem szczęścia na ustach, choć jeszcze niedawno była w głębokiej depresji. W głowie pojawiają się wspomnienia: moja siostra się przyznaje, że jest w ciąży; krzyk matki; słowa ojca, które choć nie były skierowane do mnie, kuły mnie w serce.. Cieszę się, że Ada znalazła w sobie siłę. Cieszę się, że pomimo nacisku rodziców nie zdecydowała się usunąć ciąży. Teraz widzę, jak bardzo kocha swoją córeczkę i wiem, że nie mogłaby jej skrzywdzić.

- Siostra, ty płaczesz? – słyszę zdumiony głos.

- Wbrew pozorom nie mam serca z kamienia. – uśmiecham się nikle przez łzy. – Kończę już.  Jutro mam premierę i muszę się przygotować. Kocham Was. – mówię szeptem i zamykam laptopa. 

><><><><><><

Witam was ponownie! 

Tym razem już nie będzie żadnych przerw. Jestem tu i będę do końca. ;)

To jest krótkie opowiadanie. Nie ma tu zbyt wiele przemyśleń, refleksji. I właśnie dlatego rozdziały są tak krótkie i raczej różnej długości. Nie będzie ich zbyt wiele. I stąd moje pytanie: Chcecie bym dodawała rozdziały częściej, czy raczej łączyła dwa krótkie w jedno trochę dłuższe? Napiszcie w komentarzu, jak wy to widzicie. 

I mam jeszcze jedną prośbę. Jeśli chcecie, bym was informowała, dajcie mi znać. Może to być przez gg, twittera, na blogu. Obojętnie ;)