scena siodma.

Zdaję sobie sprawę, że mam cholerny tupet. Wiem też, że większość aktorek nigdy w podobny sposób nie odezwałaby się do reżysera tej klasy, ale ja nimi nie jestem. Nie jestem większością i wie to każdy, kto miał ze mną do czynienia. Ja znam reguły, ale ich nie przestrzegam, bo reguły są po to, żeby je łamać, a nie przestrzegać. I w ten oto sposób doszliśmy do momentu, w którym wyjawię swoje życiowe motto. Pamiętajcie, życie nie trzyma Was w złotej klatce. Trochę nonszalancji jeszcze nikomu nie zaszkodziło.

- Nie mam nastroju na Twoje humorki, więc zamknij się i słuchaj. Na jutrzejszej premierze pojawią się przedstawiciele tutejszego klubu sportowego. Są to ważni goście, bo jeśli dobrze pójdzie to będą nas sponsorować, a przynajmniej do tego będziemy dążyć.

- Jestem zszokowana. Naprawdę.

- Daruj sobie sarkazm. Jutro masz się zachowywać jak na aktorkę przystało, jasne? Masz być miła i uprzejma, a nie pyskata i sarkastyczna.

- Zbyt wiele ode mnie wymagasz. Ja nie umiem być miła, szefuniu. I tym bardziej nie będę trzymała języka za zębami, kiedy ktoś będzie się zachowywał jak naburmuszony pięciolatek.

- Sama zachowujesz się jak naburmuszony pięciolatek. – parsknął śmiechem. – Co nie zmienia faktu, że masz się postarać.

- Dobrej nocy życzę. – powiedziałam zła jak osa i trzasnęłam Adamowi drzwiami przed nosem.

- Nawzajem! – roześmiał się, a po chwili zaczął oddalać.

To było dość dziwne spotkanie. Po pierwsze primo on kazał mi się zamknąć! Ja wiem, że czasami za dużo gadam, ale to mi się jeszcze nie przytrafiło. Szefunio ma u mnie plusa. Po drugie primo z naszej pyskówki to ja wyszłam zła, a on rozbawiony. Nie lubię, kiedy ktoś inny przejmuje kontrolę nad rozmową. To ja zazwyczaj jestem panią sytuacji i już się do tego przyzwyczaiłam, a tu taka niespodzianka! Nie żebym się przejmowała.

Adam mnie zaskoczył i to bardzo. Bo kto by pomyślał, że ten ciągle zły i wrzeszczący człowiek, zmieni się w reżysera, którego ciężko mi wyprowadzić z równowagi? Ja na pewno nie. Mimo wszystko wolę tą nowszą wersję Adama. Wydaje się bardziej ludzki, a co więcej budzi mój szacunek. Choć to wcale nie oznacza, że zamierza się go słuchać. Co to, to nie! Na pewno nie będę grała grzecznej dziewczynki. Czy już nikt nie pamięta, że zawsze powinniśmy być sobą i nikogo nie udawać? Nie? To ja przypomnę!

~*~ 

I jest obiecany następny, trochę dłuższy rozdział. 

Z założenia ta historia miała właśnie tak wyglądać. Krótkie rozdziały. Ale przez te okropnie długie przerwy w dodawaniu rozdziałów, nie jest tak, jak sobie wyobrażałam..

Nie zrzędzę, już nie.

Wygraliśmy!!  Wiecie jak bardzo się cieszę? Wiem, że to nie finał, a dopiero pierwszy mecz. Dalej będzie o wiele trudniej, ale wierzę w naszych siatkarzy! :)

Całusy! xoxo