scena piata.

Adam wrócił do swoich obowiązków i nadal pastwił się nad biedną i niedoświadczoną przyszłością polskiego teatru. Ciekawe ilu z nich wytrwa w tym zawodzie? Wbrew pozorom, aby przetrwać w tym środowisku trzeba mieć naprawdę twardy kręgosłup. Tutaj nie ma klepania po plecach w geście pocieszenia, gdy coś nie wyszło. Nie ma dawania kolejnych szans na poprawę. Albo się umie, albo nie. Albo się jest najlepszym, albo się nie dorasta do sceny. A problem jest w tym, że młodzież tego nie rozumie. Garną się do aktorstwa jak muchy na lep, a tak naprawdę nie wiedzą w co się pakują.  Kiedy już się zorientują już nie ma odwrotu, odchodzą z podkulonym ogonem całkowicie inni niż na początku albo dalej braną w to gówno, które szczerze powiem, może dawać odrobinę radości.

- Powinienem Ci dziękować, bić pokłony czy coś? – popatrzyłam na Zmeya znacząco. – W końcu nie często dostaje się takie komplementy od kobiety i to jeszcze w dodatku aktorki. A może dasz mi autograf? Założę się, że w przyszłości  będzie wart miliony! 

Sarkazm aż kipiał w tej wypowiedzi i właśnie na to czekałam. Kolejne wyzwanie rzucone. Kolejne słowne przepychanki. Kolejne minuty świetnej rozrywki.

- Na kolana i do pana, chłopaczku! Podziwiaj póki masz taką okazję, bo za niedługo za sam widok będziesz musiał zapłacić i to więcej niż przez całe życie zarobisz!

Kilka prób później wychodzę z budynku z wielkim uśmiechem na twarzy. Zaczynam lubić naszego pana reżysera. Chyba mu się ostatnio dowcip wyostrzył, ale mi to wcale nie przeszkadza. Celebruję swój świetny humor rozrzucając na wszystkie strony pogardliwe spojrzenia. Pies właśnie załatwił się na chodniku jakiś metr ode mnie? A masz, zgredzie! I pamiętaj że mną się nie zadziera. Jakaś staruszka, która się burzy, że jej „dzień dobry” nie powiedziałam? Kobieto na jakim ty świecie żyjesz? Chwilę później każdy na ulicy patrzy na mnie jak na diabła wcielonego, a ja się z nich wszystkich śmieję w duchu, bo nawet nie wiedzą ile racji mają! Szampański nastrój zniknął w chwili, kiedy stanęłam przed salonem Orange, po raz któryś w tym miesiącu. Wchodzę do środka i kieruję się w stronę wolnego kolesia. Przynajmniej raz mi dopisuje szczęście i nie muszę kwitnąć w kolejce, czekając aż jeden z pracowników wytłumaczy babcince jak działa wi-fi i dlaczego jest to funkcja konieczna do przeżycia w tym dzisiejszym świecie.

- Potrzebuję go sprawnego jak najszybciej. – mówię, kładąc na ladzie poobijany i porozbijany telefon.

Lustruję pracownika salonu przenikliwym spojrzeniem, bo wiem, że muszę zyskać nad nim sytuacyjną przewagę. Kiedy już to osiągnę, zgodzi się na wszystko, czego tylko będę chciała. Ale mam pecha, bo facecik jest odporny na mój czar osobisty. 

- W takim razie poproszę o niezbędne dane i zapraszam za tydzień. – powiedział uprzejmym głosem, w którym przebijała się wesołość. 

- Nie, nie. Pan mnie nie zrozumiał. Za tydzień to ja będę już miała od dawna naprawiony telefon i nie będę sobie musiała głowy zawracać. Płacę, wymagam – nie ma lekko.

- Mogę pani zaoferować jedynie telefon zastępczy. Może nie będzie to ten sam model, ale mogę zapewnić, że lepsze to niż nic. – uśmiech wpadł na jego twarz.

- Ja rozumiem, że płacą panu za gadanie, – w końcu mnie też. – ale ja naprawdę nie mam czasu, więc albo załatwimy wszystko w mgnieniu oka, albo będzie źle.

oOoOoOoOoOoOoOoOoOoOoOoOoOoOoOoOoOoOoOoOoOoOoOoOoOoOoOoOoOoOoOoOoO

Rozdziały miały być częściej i znowu nie wyszło. Myślałam, że przez wakacje będę miała więcej czasu na blogowanie i pisanie nowych rozdziałów, a tak nie jest. Jednak mam dużo rozdziałów w zapasie, więc nie ma się co martwić. :)

Mam nadzieję, ze jeszcze tu jesteście.:*