scena czwarta.

Schodzę na dół i biorę do rąk butelkę z wodą. Upijam kilka łyków, które łagodzą lekki ból w moim gardle. Siadam na krześle i przyglądam się jak grają inni. Patrząc na nich wydaje mi się, że ja i Zmey pochodzimy z jakiegoś innego świata, gdzie aktorstwo ma się we krwi. Widzę ich wyraźne staranie, ale nigdy nam nie dorównają. Dlatego patrzę wyzywającym wzrokiem, jakbym chciała im przekazać wszystkie swoje myśli. Jakbym chciała im powiedzieć, że nie są w stanie mi dorównać. Ale oni już o tym wiedzą, więc nie patrzą mi w oczy.  Uśmiecham się do swoich myśli. Lubię myśleć o sobie w ten sposób. Moja skromność nie istnieje, jakbyście jeszcze nie zauważyli, więc nie mam problemu z uważaniem się za lepszą od innych. Ktoś może mieć z tym problem, ale przecież gdyby tak nie było, to bym tak o sobie nie myślała. Jeszcze bardziej się uśmiechnęłam, kiedy do moich uszu dotarły te wszystkie obelgi, jakimi reżyser obrzucał pozostałych aktorów. Ten facet ma ze mną więcej wspólnego niż mu się wydaje. Przerzucam wzrok z jednej osoby na drugą i zatrzymuję się dopiero, gdy widzę znajomy uśmiech. Zmey patrzy w moją stronę i uśmiecha się tajemniczo. Chwilę później już siedzi obok mnie.

- Ludzka ułomność nie powinna Cię bawić, wiesz? – chytry uśmieszek wpełza mu na twarz.

- Oczywiście, że wiem. Rodzice nauczyli mnie, co znaczy kultura. Nie ich wina, że trafiłam do teatru. 

Uśmiecham się w sposób, który wywołuje u znaczącej ilości mężczyzn ciasnotę w spodniach. Nie żebym chciała uwieść mojego przyjaciela, ale trening czyni mistrza. Mój towarzysz złapał bakcyla i chwilę później przypominamy parę napalonych nastolatków na pierwszej randce. Teatr ma jednak swoje zalety. Zmey opiera rękę na poręczy mojego krzesła i pochyla się w moją stronę. 

- Potrafisz mi się oprzeć? – pyta niskim, uwodzicielskim głosem, którego zapewne używa, kiedy dziewczyna pod nim nie ma już na sobie kompletnie nic.

- Nawet przez sen, króliczku. – odpowiadam i przygryzam wargę.

Ten gest w normalnej sytuacji sprawiłby, że nie miałabym już na sobie którejś części garderoby, ale teraz po prostu patrzymy sobie w oczy, a potem wybuchamy śmiechem. Reżyser posłał nam mordercze spojrzenie, które miało nas uciszyć, jednak zadziałało wprost odwrotnie. Facet kipiał już ze wściekłości, a ja nie byłabym sobą, gdyby nie chciała doprowadzić go na sam skraj wytrzymałości. 

- Na pana miejscu zwolniłabym ich wszystkich! – krzyknęłam ze swojego miejsca. 

Zmey siedzący zaraz obok, żarliwie pokiwał głową na znak zgody. Adam popatrzył na nas, a wyglądał przy tym tak, jakby naprawdę się zastanawiał nad naszą propozycją. Chwilę później uniósł delikatnie prawy kącik w górę, a po złości nie pozostał nawet ślad. Chyba obrałam złą taktykę.

- I co potem? Zwerbujecie mi do sztuki kolejnych tępych idiotów? – pyta z ironią, a ja patrzę z zadowoleniem jak miny moich „kolegów i koleżanek po fachu” rzedną. 

- Nie. My sami zagramy całą sztukę, nie Zmey? – daję mu kuksańca w bok. – W końcu jesteśmy młodzi i tacy zdolni. – wychwalam naszą dwójkę pod niebiosa, a reżyser posyła nam spojrzenie mówiące „może i tak jest, ale mam to gdzieś”.

oOoOoOoOoOoOo

Troszkę mnie nie było. Ale w końcu są wakacje i mam nadzieję, że rozdziały będą się pojawiać częściej. Pytanie tylko, czy ktokolwiek to jeszcze zechce czytać? 

Rozdziały są krótkie. Wiem. Ale tak miało być. Mogę Wam obiecać, że pojawi się kilka dłuższych! 

Zdania, co do Anki, są podzielone. To dobrze! :) Może uda mi się was zaskoczyć. 

Komentujcie, jeśli czytacie! Będzie mi ogromnie miło, gdy będę mogła przeczytać wasze opinie! 

Bajoo! :**