scena trzecia.

Odpowiedziałam mu złośliwym wygięciem kącika ust do góry i ruszyłam na swoje miejsce. W końcu trzeba z czegoś żyć, a pieniążki na drzewach nie rosną. Wchodzę na scenę i zajmuję miejsce na krześle. Kulę się na nim i rękami zasłaniam twarz. W między czasie Zmey wrzuca na twarz maskę płonącego gniewu. I wcale nie muszę w tym momencie na niego patrzeć, by wiedzieć, że mina sieje strach w całej ekipie, pomimo że to tylko próba, teatr, gra.. Reżyser woła przez megafon, że możemy zaczynać. W tym momencie wyrzucam z głowy wszystko. Zostaje tam tylko tekst i ruchy, które muszę wykonać. Nie bez przyczyny nazwałam się najlepszą. Kiedy gram, nie liczy się dla mnie nic innego. Wkładam w teatr całe swoje serce i to widać.

Sala zamiera, gdy przenika ją niski dźwięk mojego krzyku. Niesie się on po każdym centymetrze, a potem wraca echem z powrotem do moich uszu. Kule się jeszcze bardziej na drewnianym krześle, a potem krzyczę raz jeszcze. Tym razem w tym krzyku słychać ból. I to nie taki fizyczny. Jest to ból duszy, która zastaje wyrwana z serca, kiedy wiadomość o śmierci ukochanego, dociera ze swoją mocą do umysłu kobiety. Ale jak można zagrać ból duszy? Nie pytajcie, bo ja sama nie wiem. Spadam z krzesła i ląduję na kolanach na ziemi. Dociskam ręce do głowy i zaciskam palce na włosach, jakby pragnęła się ich pozbyć w nadziei, że ból zniknie razem z nimi. Niemy szloch dławi moje gardło, a spazmatyczne oddechy dostarczają do płuc zbyt mało powietrza. Czuję, że się duszę, ale to tylko gra. W rzeczywistości moja wyobraźnia podsuwa mi odczucia kobiety, która naprawdę mogła się znaleźć w takiej sytuacji. Może dlatego tak łatwo mi wszystko odegrać? Dlatego, że mam wielką wyobraźnię.

Zmey podchodzi do mnie. Chwyta mnie mocno za ramiona i siłą podnosi do góry moje wiotkie ciało. Nie mam sił, by ustać na nogach, więc przytrzymuje mnie. Nie potrafię się uspokoić. Nie potrafię wziąć oddechu. Duszę się.. I nagle czuję piekący ból na policzku, który przebija przez wszystkie inne odczucia. Koncentruję się na nim i już po chwili znów dostrzegam świat wokół mnie. Patrzę w tak dobrze znane oczy przyjaciela, w których teraz wybuchł płomień wściekłości. Są takie inne. Takie niebezpieczne, a mimo to nie boję się. 

- Zdradziłaś mnie! – krzyczy głosem nieludzkim, głosem, który bardziej przypomina ryk wściekłego zwierzęcia. – I myślałaś, że się o tym nie dowiem?! Naprawdę miałaś mnie za takiego głupca?! – śmieje się, ale nie jest to przyjemny dźwięk. – Masz za swoje, kochanie. Twój kochaś właśnie topi się w swojej krwi. Przyjemny widok, prawda? – mruży oczy, w których czai się satysfakcja. A Ciebie przechodzą dreszcze strachu na jej widok.

- Cięcie! – woła reżyser. – Było dobrze. – mówi stonowanym głosem, w którym nie słychać ani pochwały, ani nagany. – Następna scena!

___________

Ankę można uwielbiać. Ale można jej również nie lubić. Jeśli wybieracie drugą opcję, to mam do was taki mały apel. Nie skreślajcie jej tak na całego, dobrze? Może jeszcze was zaskoczy? :)

Pozdrawiam, całuję, a rozdział dedykuję tej, która mnie zmusiła do jego dodania! :*