scena pierwsza.

Przedstawienie czas zacząć. Dosłownie i w przenośni.

Budzi mnie sygnał alarmu, który poprzedniej nocy nastawiłam na siódmą trzydzieści. Przecieram rękoma zaspane oczy i w złym humorze wstaję z łóżka. Kroki kieruję pierwsze do łazienki, gdzie przemywam twarz zimną wodą, a potem do kuchni, by przygotować sobie śniadanie. Zjadam kanapki, z których oczywiście spadł mi pomidor wprost na moje czyste gatki od piżamy, a potem staję przed szafą i irytuję się, bo nie mam się w co ubrać. Moja szafa jest dość uboga. Zazwyczaj nie mam czasu na szalone i pełne ekscesów wypady na miasto. W końcu ubieram biało czarną koszulę bez rękawów i do tego ciemne dżinsy rurki. Na stopy wkładam baleriny i wychodzę z mieszkania.

Jeszcze w korytarzu wpadam na mojego sąsiada i dość boleśnie to odczuwam.  Głośno wzdycham, podnoszę się i nie słuchając jego przeprosin, idę dalej. Wychodzę przed kamienicę i od razu mrużę oczy. Cholerne słońce oczywiście nie może razić nikogo innego. Ruszam dobrze znaną drogą, a chwilę później dzwoni mój telefon. Sięgam do torebki i chwytam przedmiot, który chwilę później z głuchym trzaskiem spada na chodnik. Mam ochotę go wdeptać w te cholerne betonowe płyty, a potem rzucić się pod najbliższą ciężarówkę. Nie robię tego. Ostatkiem sił się powstrzymuję. Podnoszę aparat, który notabene dalej dzwoni. Przykładam go do ucha.

- Kimkolwiek jesteś, nie mam dla Ciebie czasu. Żegnam.     

       

W moim głosie panuje tak wielki chłód, że oczami wyobraźni widziałam, jak wszystko w promieniu dwóch kilometrów pokrywa się grubą warstwą lodu. Panie i panowie, zła królowa śniegu powraca. Strzeżcie się. Idę dalej, aż w końcu staję przed ogromnym gmachem. Gołym okiem widać, że budynek jest wiekowy, ale mimo to wygląda nieźle. Tynk nie odpada. Ściany nie są zabazgrane ani brudne. Można by powiedzieć, że jest on niedawno remontowany. Ale nie był. Kiedy już poradziłam sobie z drzwiami, które mnie bardzo nie lubią i okazują to zacinając się zawsze, kiedy chcę wejść lub wyjść, wchodzę do środka i kieruję się do małego i dość zatłoczonego już pomieszczenia.

- No wreszcie jesteś! Już miałam wysyłać specjalne zaproszenie.

- Też się cieszę, że Cię widzę! A teraz zrób coś użytecznego i przynieś mi wodę.

Witaj świecie. Sarkazm jestem. I czuję się bardzo dobrze.

~*~*~*~

Po wielu miesiącach nudy nadszedł czas, by w końcu coś dodać! 

Mam nadzieję, że spodoba się Wam to story, bo ja osobiście uważam je za "dobre". :) Chociaż mam na razie tylko kilka stron w wordzie, także..

Rozdziały nie będą się pojawiać zbyt często i nie będą one zbyt długie.. Ale mam nadzieję, że już po egzaminach (które zaczynają się już jutro!!! O.o) będę miała więcej czasu na pisanie. 

Przepraszam, że nie informuję o rozdziale, ale czas mi dzisiaj na to nie pozwoli. Ale dotrę i do Was! Obiecuję! 

Piszcie, co myślicie w komentarzach.

I pamiętajcie, że bardzo miło by mi było, gdyby każdy, kto czyta, komentował. Taka moja mała prośba. :*

Z wyrazami miłości... bla bla bla..!

Do zobaczyska ŻUCZKI!! :**